Край – гэта дзяржава вечная і незалежная. Гэта дзяржава душы. Толькі край можна назваць родным, а не традыцыйную дзяржаву. Дзяржавы узьнікаюць і зьнікаюць, узбуйняюцца і драбнеюць, раздаюцца ў плячох і падцінаюць чэрава, ваююць адна з адною за землі, за тэрыторыі ўплыву. Межы дзяржавы ахоўваюцца, пільнуюцца той самай жа зброяй зьнішчэньня й захопу. Край. Ён абжыты душамі продкаў, межы ягоныя акрэсьлены небакраем. Ашчаджаюць край, сьцерагуць спаконвечныя божышчы Пярун і Вададых, Лясун і Хатнік, Жогаль і Хмарапас. Куды б чалавека ні кідаў Лёс, родны край у сэрцы ягоным жывы і неазмрочаны. Да скону. Вялікі крывіч, кшчоны паганец Уладзімір Караткевіч любіў сьпяваць песьню ваяроў Кастуся Каліноўскага: „Краю наш, Раю наш...” У родным краі ўсё незвычайнае, ўсё асaблівае – хмары й паплавы, крыніцы й крыгаходы, пушчы й верасы, краскі й каласы, пчолы й шэрсьні, туманы й валуны... (Pыгop Бapaдулiн, Cлoвa пpa кнiгу. Дагнаць думку ветру, фрагмент)