Wiesław Kazanecki. Życie moje...

Fotografie zatrzymujące ulotność chwili, ukrywają nadal w sobie wiele tajemnic. Czasami detal pojawiający się na dalszym planie dopowiada jakąś cząstkę prawdy. Narodziny i śmierć a pomiędzy tymi etapami, które powołują i żegnają ziemskie wędrowanie, pojawiają się chwile, być może najważniejsze, wszak utrwalone z wewnętrznej potrzeby na kliszy fotograficznej i niejako skazane na trwanie. Nie są one zapewne miąższem życia ale dobywają jakąś jego cząstkę, która niesie w sobie sens wędrowania. I tego dosłownie pojmowanego, kiedy przekraczane są granice horyzontów - i tego wędrowania z miłością, marzeniami i tęsknotami, kiedy to tło jest jedynie dekoracją do tych szczególnych chwil życia. Są one niejako testamentem przekazywanym potomnym, bez napuszonej frazy. I choć fotografie bledną i ślepną w sepii, są nadal dramatycznym świadectwem ludzkiego wędrowania. (Jan Leończuk, W czasie i poza czasem, fragment)