Metafizyka prowincji

Podlasie jest płaskie. Nad równiną Podlasia unosi się melancholia. Przy samej granicy,na tak zwanej ścianie wschodniej, gęsta niczym mgła jesienią. A przy tym pełna powabnego smutku, który skłania do refleksji i zadumy. Trudno jej nie ulec. Jest bowiem zaborcza i przywabia do siebie pięknem ukrytym, którego nie widać okiem ani nie słychać uchem, ale wiadomo, że jest na pewno. Żeby do niego dotrzeć, trzeba uwikłać się w czas i przestrzeń, w naturę i kulturę, w historię i mitologię tego miejsca. Podjąłem świadomie taką próbę. A ponieważ w pojedynkę niewiele bym wskórał, zaprosiłem do współpracy dwanaścioro rozmówców, ludzi nauki i kultury, podobnie jak ja w jakiś sposób uwikłanych w Podlasie.