Першацьвет — на радасць. На радасць лесу і лугам, полю і садам, гародчыкам пры сельскай цішы хатаў, клумбам — пры шумлівым гарадскім асфальце. На радасць людскому воку, сіняму небу, светламу сонцу. На радасць малому і старому, маладому і пажыламу, дзяўчаці і юнаку, ці з біблейскага ён эдэму — перад вачмі першых людзей — Адама і Евы, ці вось ён успыхвае перад намі, на зямлі Белай Русі — пры канцы XX стагоддзя, як першацьвет паэзіі, творчасці перадусім юнацтва, моладзі Беларусі. (фрагмент)