Rok 1917 na gruncie rosyjskim przyniósł z sobą zasadnicze przewartościowanie położenia prawnego i warunków codziennej egzystencji dla wszystkich odłamów społeczności polskiej egzystującej w granicach tego kraju. Grupą, którą w sposób szczególny dotknęły skutki rewolucyjnych przeobrażeń były kręgi wojskowych Polaków służących w szeregach armii rosyjskiej. Pierwszym ich odruchem wobec wydarzeń rewolucyjnych i ogłoszonych przez kierownicze czynniki rosyjskie deklaracji w sprawie polskiej, była dążność do skupiania się i organizowania w związki wojskowych. Zasadniczą jej przyczyną było pragnienie stworzenia jakiejś formy łączności etnicznej w ramach armii rosyjskiej. Osiągniecie tego celu stało się możliwe z chwilą wydania w dniu 14.03.1917 r. rozkazu nr 1. Na jego podstawie Wódz Naczelny gen. Michał Aleksiejew wprowadził 17.03.1917 r. „Tymczasowe zarządzenie o organizacji władz armii i floty”, zaś 18.03.1917 r. minister wojny Aleksander Guczkow ogłosił rozkaz nr 114. Obydwa te dokumenty stały się podstawą formalną do tworzenia Związków Wojskowych Polaków w strukturach armii rosyjskiej.