Ludwik Bazylow (1915—1985) profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie studia historyczne w 1936 i polonistyczne w 1938 r.; w 1939 otrzymał w tej samej uczelni stopień doktora filozofii i starszą asystenturę w Katedrze Historii Polski. W latach 1940-1946 pracował w szkolnictwie i w Ossolineum, od 1946 r. na Uniwersytecie Wrocławskim, od 1952 w Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1961 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1968 r. zwyczajnym. Prace naukowe z historii Polski i powszechnej: Starania Stefana Batorego o koronę polską, Śląsk a Czechy w drugiej połowie XV wieku, Księstwo Legnickie w drugiej połowie XVI wieku na tle stosunku do Polski i Rzeszy Niemieckiej, Siedmiogród a Polska 1576-1613, Działalność narodnictwa rosyjskiego w latach 1878-1881, Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku, Dzieje Rosji 1801-1917, Ostatnie lata Rosji carskiej. Rządy Stołypina, Społeczeństwo rosyjskie w pierwszej połowie XIX wieku, Syberia, Obalenie caratu (dwa wydania i przekład serbskochorwacki), Historia powszechna 1789-1918, Historia Mongolii. Redaktor tomu III Historii dyplomacji polskiej i autor części obejmującej lata 1900-1918.