Okupacja hitlerowska ziem polskich w latach wojny 1939—1945 przyniosła Białostocczyźnie, podobnie jak innym regionom kraju, ogromne straty ludzkie i materialne. Od pierwszego dnia, w którym hitlerowski żołdak postawił nogę na tej ziemi, do dnia, w którym musiał ją na zawsze opuścić, ginęły męczeńską śmiercią tysiące mężczyzn, kobiet i dzieci; grabione, palone, równane z ziemią były osiedla ludzkie. Temu bezprzykładnemu w dziejach cywilizowanego świata okrucieństwu okupanta mieszkańcy ziemi białostockiej przeciwstawili patriotyzm i bohaterstwo w bezkompromisowej walce o jej wyzwolenie. We wrześniu 1939 roku napastnicze wojska niemieckie, mimo ogromnej przewagi w ludziach i sprzęcie, nie mogły przełamać polskich linii obronnych w rejonie Wizny, bronionych zaledwie przez dwie kompanie piechoty z sześcioma działami przeciwpancernymi. Bohaterska garstka obrońców pod dowództwem kapitana Władysława Raginisa przez dwie doby powstrzymywała główne siły nieprzyjaciela opóźniając tym zamknięcie północnego ramienia oskrzydlającego ze wschodniej części Prus Wschodnich siły polskie — samodzielną grupę operacyjną „Narew”. Ten bohaterski epizod walk obronnych polskiego żołnierza na ziemi białostockiej we wrześniu 1939 roku miał duże znaczenie nie tylko operacyjne, militarne, ale przede wszystkim moralne. (Wstęp, fragment)