Wojenny życiorys dr. Poczkowskiego wypełniłby kilka wojennych biografii. Jakby więc świadom bogactwa swej żołnierskiej ruchliwości, Autor zasłonił się nieudawaną skromnością, umyślnym antybohaterstwem, tu i ówdzie przemycił cienki humor, dyskretną autoironię, pomniejszył napięcia, w zamian wydobywając piękno żołnierskiego braterstwa. Lecz nie mógł nie ukorzyć się żalem przed nieodwracalnością utraty swych jakże licznych towarzyszy broni. Z przemieszania bólu po odejściu przyjaciół, z satysfakcji zwycięstw, poczucia uczciwie spełnionego obowiązku, chęci nieśmiałego przeciwstawienia się przemijaniu - powstały wspomnienia mądre, napisane zgrabnie, jakby wyrażające harmonijnie pogodną osobowość Autora. (opis www.bialykruk.com.pl)