Творы Міколы Сянкевіча – гэта сустрэча з цікавымі героямі, глыбокімі і мудрымі людскімі характарамі. Аўтар расказвае нам пра наша жыццё, углядаецца, услухоўваецца ў яго. Праз большасць абразкоў і апавяданняў праходзіць абаяльны вобраз настаўніка, інтэлігента ў першым пакаленні, вобраз, які аўтар без агаворак дазваляе лічыць аўтабіяграфічным. Гэты герой – наш сучаснік, вясковец у душы. Моцна трымаючыся роднай бацькоўскай зямлі, у якую трывала ўрос каранямі, ён не можа жыць, не думаючы: дзеля чаго наша існаванне, што будзе потым, калі нас не стане… Ці будуць наступныя пакаленні лепшымі, чым былі мы… Свой чалавечы неспакой і філасофска-творчы пошук Мікола Сянкевіч увасабляе ў вобразе інтэлігента-думанніка, як у Максіма Гарэцкага, у дапытлівым абліччы настаўніка, якому грамадства даручыла выхоўваць пакаленні для будучыні, як у Якуба Коласа. Герой Міколы Сянкевіча не перастаў лічыць, што ўсё пачынаецца з дзяцінства. Таму для яго дзіцячы боль – найвялікшы. Безабаронна шчыраму, бясконца даверліваму маленству патрэбны наша дарослая любоў, клопат і дапамога. Гэта – перакананне аўтара. Расказваючы пра сваіх малых герояў, ён расказвае і пра нас, дарослых: не толькі пра нашу мудрасць, дабрыню, але і пра нашу адчужанасць, абыякавасць, эгаізм... Пра гэта – апавяданні «Сябры», «Цяжкі выбар», «Лялька на дрэве», «Міхаська», «Верачка», «Таіса»…