Сакавіцкія прэзыдэнцкія выбары 2006 году, праведзеныя беларускімі ўладамі з парушэньнем элемэнтарных прынцыпаў дэмакратыі, сталіся важнай падзеяй, якая зьмяніла сытуацыю ў Беларусі. Гэта ня быў прынцыповы пералом, але сытуацыя зьмянялася як унутры рэжыму, гэтак і ў апазыцыйных цэнтрах, а таксама ў беларускім грамадзтве. Дзякуючы падзеям, зьвязаным з выбарамі, Беларусь упершыню ў такім маштабе заўважылі ў Эўрапейскім Зьвязе. Не зважаючы на прысьпешаньне тэрміну выбараў на некалькі месяцаў, фінансавыя і арганізацыйныя праблемы, рэпрэсіі з боку ўладаў, выбары можна лічыць посьпехам дэмакратычнай апазыцыі непараўнальным з прэзыдэнцкімі выбарамі 2001 г.). Паводле незалежных ацэнак, супольны кандыдат апазыцыі Аляксандар Мілінкевіч атрымаў ад 1/5 да 1/3 галасоў1. Ягоны твар зрабіўся сымбалем дэмакратычнай апазыцыі ня толькі за мяжой, але – што важней – таксама ў Беларусі. У атмасфэры страху, якая пануе сёньня ў Беларусі, ягоны вынік можна назваць добрым (напрыклад у Чэхаславаччыне да 1989 г. камуністычная партыя атрымоўвала без фальсыфікацыяў да самага канца 99% галасоў).