Narodziny i śmierć, młodość i starość, miłość i nienawiść, gwałt i zemsta, tęsknota za lepszym losem i zwątpienie w obliczu nieustępliwego fatum są wiodącymi motywami opowiadań zebranych w tym tomie. Książka „Słova na vietrovi” jest przede wszystkim, choć nie wyłącznie, galerią wyrazistych kobiecych portretów ukazanych na tle patriarchalnej społeczności prawosławnego Podlasia w ostatnim stuleciu. Opowiadania odsłaniają także sugestywny obraz ginącego świata oglądanego od wewnątrz przez autorkę, której wrażliwość i empatię ten świat niegdyś ukształtował. Podjęta przez Halinę Maksymiuk brawurowa próba zapisu najistotniejszych doświadczeń egzystencjalnych jej rodaków w „tajemnym języku” o skromnej tradycji literackiej zakończyła się niewątpliwym sukcesem.