Proponowana w piśmie „Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej” koncepcja regionu jest szersza od tej lansowanej po II wojnie światowej (choć w polskiej historiografii sięgającej korzeniami w czasy przedwojenne). Powojenna „kariera” naukowa „Europy Środkowowschodniej” jest ściśle związana z dominacją rosyjską na terytoriach od Dniepru i Niemna po Łabę, która to dominacja nadała tym terytoriom charakter regionu a rebours, tj. istniejącego poprzez negację. Próba zdefiniowania regionu nie przez negację, lecz przez znajdowanie jego cech pozytywnych, czyli cech rzeczywistego istnienia, musi wyjść poza koncepcję „skansenu Europy”, musi zatem sięgnąć dalej na zachód i wschód, aby ukazać jedność rozwoju historycznego Niemców (Austriaków), Polaków, Litwinów (a także Łotyszy i Estończyków) oraz Rusinów (Rosjan, Białorusinów i Ukraińców).