Jazep Najdziuk, biał. Язэп Найдзюк (ur. 12 lub 15 maja 1909 r. we wsi Bojdaty powiatu wołkowyskiego, zm. 14 lutego 1984 r. w Inowrocławiu) – białoruski działacz, pisarz i publicysta niepodległościowy, drukarz, członek Rady Głównej Białoruskiej Samopomocy Ludowej podczas II wojny światowej Ukończył seminarium nauczycielskie w Wołkowysku, a następnie gimnazjum białoruskie w Wilnie. Pracował w drukarni białoruskiej im. Franciszka Skaryna w Wilnie. W latach 1926-1941 był jej dyrektorem. Jednocześnie działał w Białoruskiej Chrześcijańskiej Demokracji. Od 1929 r. do 1939 r. redagował pismo "Шлях моладзі", zamknięte przez polskie władze w sierpniu 1939 r. Jazep Najdziuk i członkowie redakcji zostali aresztowani i osadzeni w obozie w Berezie Kartuskiej. Po zajęciu wschodniej części Polski przez wojska sowieckie we wrześniu tego roku, powrócił do Wilna. Pracował w białoruskich organizacjach narodowych. W 1940 r. napisał podręcznik historii Białorusi pt. "Беларусь учора і сяння". Podczas okupacji niemieckiej pracował w inspektoracie szkolnym w Mińsku. Jednocześnie był kierownikiem technicznym Wydawnictwa Podręczników Szkolnych i Literatury dla Młodzieży. Publikował artykuły w różnych mińskich gazetach. Był członkiem Rady Głównej Białoruskiej Samopomocy Ludowej. Latem 1944 r. ewakuował się do Niemiec. Po zakończeniu wojny przyjechał do Polski, gdzie zamieszkał w Inowrocławiu pod fałszywym nazwiskiem Józef Aleksandrowicz. Był dyrektorem jednej z drukarni. Napisał książkę pt. "Inowrocław i okolice". Nawiązał kontakty z em