Слуцкі пояс — элемент багатага мужчынскага касцюма польскай і беларускай шляхты. Лічыўся прыкметай высакароднага паходжання і яго наяўнасць паказвала на дабрабыт уладальніка. Назва паходзіць ад назвы горада Слуцк ў Беларусі. Слуцкія паясы ткалі з тонкіх шаўковых, залатых і сярэбраных нітак. Даўжыня пояса дасягала ад 2 да 4,5 метраў, а шырыня ад 30 да 50 см. Паясы ўпрыгожваліся па краях - узорнай аблямоўкай, а канцы - пышным, галоўным чынам раслінным арнаментам, у якім народныя ўзоры спалучаліся з усходнімі матывамі. У слуцкага пояса не было адваротнага боку, усе бакі з'яўляліся асабовымі. Паясы вырабляліся аднабаковым (са зваротным бокам), двухбаковыя. Найбольш каштоўнымі лічыліся чатырохбаковыя слуцкія паясы - кожны бок пояса быў падзелены на дзве часткі з рознымі колерамі, пояс складваўся ўдвая. Канцы паясы мелі складаны арнамент, часцей з дзвюма матывамі: часцей за ўсё - авал, акружаны лісцем са сцяблом і кветкамі. У куце пояса з абодвух бакоў ткалі метку на стараславянскай і лацінскай мовах (Слуцк, У горадзе Слуцку, Зроблена ў Слуцку). Канцы паясы часам абшывалі махрамі. Слуцкія паясы павязвалі зверху кунтуша - мужчынскай верхняй вопраткі, да поясу мацавалі зброю.