Ziemie, na których zlokalizowane były opisywane w prezentowanych wizytacjach cerkwie miały burzliwą historię. Być może we wczesnym średniowieczu tereny te należały do ludów bałtyjskich, z których wyłonili się Litwini, Prusowie i Jaćwingowie. Ekspansja ludów słowiańskich zepchnęła plemiona bałtyjskie na północ. Do połowy XI wieku tereny te administracyjnie przynależały zapewne do Mazowsza. Po uśmierzeniu buntu Mieclawa przez Kazimierza Odnowiciela, któremu pomagał książę kijowski Jarosław Mądry, władca polski za okazaną pomoc musiał ustąpić Jarosławowi Wschodnie Mazowsze, ziemie nad środkowym Bugiem i dolną Narwią. Zmiana przynależności politycznej spowodowała otwarcie tych ziem na osadnictwo idące ze wschodu. W XI-XII wieku postępowała zatem kolonizacja ruska tych obszarów. Między 1240 a 1270 rokiem ekspansywne państwo litewskie opanowało Grodno i pobliskie tereny. Litewski książę Giedymin rozciągnął swe panowanie na pograniczne ziemie mazowieckie w latach 1315-1324, przesuwając granicę swych posiadłości na zachód na linię rzek: Netty, Brzozówki, Czarnej, Supraśli i Narwi.