Pamiętnik 1668-1737

Drohiczyn, miasto ongiś najgłówniejsze, najstarsze, najpiękniej położone na całym Podlasiu, na skarpie najpiękniejszej z podlaskich rzek - Bugiem, do dziś wzbudza zachwyt swymi walorami krajobrazowymi i wielkiej wartości zabytkowej kompleksami klasztornymi. Te ostatnie pozbawione swych dekoracyjnych barokowych wnętrz. W tragicznych okresach niewoli narodowej, po 1832 i w 1939 r., zniszczały, w części rozproszone i wywiezione, gdy świętokradcza ręka Moskali dewastując świątynie i klasztory, zamieniała katolickie kościoły na stajnie, rzeźnie, kazamaty, koszary. magazyny i cerkwie prawosławne. Mimo klęsk i ruin do dziś w sylwecie miasta dominują rozproszone po wzgórzach zabytkowe kompleksy zespołów klasztornych - franciszkańskich, jezuickich, bazyliańskich, benedyktyńskich. Zastygłe w swej barokowej postaci przyciągają uwagę turystów, wszystkich ciekawych naszej polskiej przeszłości, profesjonalistów-badaczy: historyków, archeologów, architektów. architektów krajobrazu, urbanistów, historyków sztuki, zabytkoznawców i konserwatorów.