Autor tych wspomnień, Tadeusz Józef Chamski, nie był człowiekiem wybitnym, nie odznaczył się niczym szczególnym w swym. długim, blisko osiemdziesięcioletnim życiu. Nie był znanym wojskowym, nie błyszczał intelektem, nie zajmował się też działalnością polityczną. Zaledwie paru współczesnych wymienia go w swych pamiętnikach, i to na ogół z odcieniem pobłażliwości. On sam zresztą trzymał się zwykle na uboczu, nie mając praktycznie przyjaciół. A przecież życie tego człowieka jest interesujące właśnie z tego względu, że stanowi przykład typowych losów paru tysięcy powstańców listopadowych, którzy - zmuszeni do opuszczenia kraju — udali się na obczyznę, by tam stworzyć tę szczególną polską społeczność nazywaną Wielką Emigracją. Chamski był klasycznym reprezentantem polskich wychodźców, a to, co przydarzyło się jemu, było też udziałem przytłaczającej większości oficerów, którzy w roku 1832 znaleźli się na francuskiej ziemi.