Першы том публікацыяў пад агульнай назвай “Супольная спадчына паўночна-усходніх земляў даўняй Рэчы Паспалітай” прысьвечаны дасьледваньню дакумэнтаў, што маюць сьціслую сувязь з пэўнымі рэгіёнамі цяперашніх Польшчы, Літвы і Беларусі і знаходзяцца па-за межамі гэтых краінаў; гэта спроба адкрыць да дасьледваньня раней невядомыя дакумэнты, якія між іншым знаходзяцца ў архівах Гародні, Берасьця, Вільні, Беластока і Сувалак. У выніку войнаў ХХ стагодзьдзя дакумэнты, што датычылі рэгіёну польска-літоўскага памежжа, альбо зьнікалі, альбо апыналіся ў архівах іншых дзяржаваў, што, вядома, прыводзіла да амаль поўнай іх недасяжнасьці для вывучэньня. Пасьля заканчэньня савецкай акупацыі Беларусі Літвы і Польшчы мясцовыя гісторыкі нарэсьце пачалі вывучаць і спрабаваць арганізаваць узаемны абмен дасьледваньнямі дакумэнтальных сьведчаньняў гісторыі , што дазволіла зрабіць шмат адкрыццяў і напоўніць барвамі белыя плямы гісторыі.