Ад самай раніцы Сеньку круціла. Так бывала, калі вечарам чакалася гулянка. Зараз другое. Чалавека аж распірала знутры. То накаціць жаль, сум здупіыць болем, то лагодная хваля прыплыве, зробіцца светла, хораша, цікаўна, лёгка. Потым ні з таго ні з сяго зноў заные душа, злосць нападзе, бы звер драпежны зубамі склыгае. Нават смех разбіраў — рагатаў бы сам-сабою, каб дапусціўся. На рабоце здача аб'екта. Казалі ў брыгадзе, нібы за новабудоўлю будуць прастаўляцца. (Людміла Андзілеўка, «То не вецер», фрагмент)