Dzieje Europy Środkowej to dziwna historia dziwnych narodów. Historia miejsca, gdzie nic nie jest takie, jak być powinno. Strajki organizowane przeciwko władzy „robotników i chłopów”, rewolucje społeczne, którym patronuje - najbardziej konserwatywny na kontynencie - Kościół katolicki, bohaterowie bajek trafiający na transparenty ulicznych demonstracji, czy nawet niegdysiejsi liderzy ruchów pacyfistycznych organizujący struktury kontrwywiadu. Ów przedziwny „tygiel narodów” znalazł swojego kronikarza i recenzenta w osobie Padraica Kenneya. Rewolucyjny karnawał jest wyjątkową, ze względu na swą perspektywę, panoramą fermentu społecznego, kulturalnego i politycznego, który rozlał się po całym regionie w drugiej połowie lat osiemdziesiątych. Fermentu, który nie mniej niż dawna historia narodów Wschodu i Zachodu, stanowi dziś o ich specyfice i niezwykłości tej części Europy. Poszczególne elementy środkowoeuropejskiej układanki to obrazy wydarzeń w miastach Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Słowenii i Wschodnich Niemiec. Wydarzeń, które choć często dotyczą drobnych, lokalnych inicjatyw, z biegiem dni układają się w ruch, który rozlewając się po całej Europie Środkowej, doprowadzi do obalenia systemu komunistycznego i odrzucenia sowieckiej dominacji. (Rafał Dutkiewicz, Przedmowa, fragment)