Каб наведаць самыя цікавыя мясціны Воршы, неабходны нястомныя ногі ды абутак на нізкай падэшве - хаця апошняе, мабыць, і не абавязкова. Колькі год таму я са здіўленнем назірала ў Крыме, як жанчыны ў басаножках ды яшчэ на высокіх абцасіках спрабуюць пераадолець абрывістую Галіцынскую сцежку, што агінае гару Коба-Кая ў Новым Свеце. Ну, хто мае падобны вопыт - на абцасіках ды па камяністых сцежках - той, напэўна, здолее гэтак і з правулачкамі Воршы. Ад чыгуначнага вакзала да цэнтра можна пад'ехаць - звычайных аўтобусаў у Воршы амаль не засталося, трэба карыстацца маршруткамі ці то мясцовай знаходкай - нечым сярэднім паміж першым і другім. Гэта звычайна невялікі ПАЗік, у якім змяшчаецца больш за 20 чалавек. Праезд у ім, як і ў маршрутцы, каштуе 250-300 рублёў (улетку 2003-га). Трэба запытацца, ці ідзе аўтобус у цэнтр - да помніка Леніну (0) на цэнтральнай плошчы горада, а ўжо далей ад яго - толькі пехам. Напэўна, я выбрала не самы эканамічны (у сэнсе стомленасці) маршрут, але... як атрымалася, так атрымалася. Спачатку я збіралася паглядзець Iльінскую царкву і Куцеінскі манастыр, што знаходзяцца на левым (процілеглым ад плошчы) беразе Дняпра, а потым ужо - касцёл, што змяшчаецца на правым. Калі падыходзіш да Дняпра, ён здаецца не надта шырокім - нічога агульнага з тым Дняпро, да сярэдзіны якого "не кожная птушка даляціць". Але калі пачынаеш рухацца па мосце, хутка адчуваеш, што ідзеш-ідзеш, а да той самай сярэдзіны ўсе яшчэ далека - такім чынам ён двойчы крыху падманвае ўспрыманне.