Zapomnieliska

Kiedy zdarza się nam myśleć o sprawach najważniejszych, podstawowych i elementarnych — zapominamy o naszym uwikłaniu w czasie i przestrzeni. Myśli nasze zdają się być skrysztaleniem treści, tak, jak dla pewnego poety świat był skrysztaleniem zieleni. Nic nie mają wspólnego z ziemią, z potem, krwią, zmartwieniami czy chwilami szczęścia. Są. Same w sobie i same dla siebie. Nasycone ważnością, która obezwładnia i podnieca. Myślenie to bywa nazywane „metafizycznym". Ale — nazywane częściej (współcześnie) przez poetów niż przez filozofów, z okresu na okres coraz ostrożniejszych w odrywaniu się od tego, co „dane", świadomych uwikłań i dlatego sceptycznych. Wobec wszelkiej „metafizyczności". Nawet tej, którą uroczą poeci.