Сшыткі

Увечары я прагульваўся ўздоўж мора. Удзень быў вецер, а на моры — штыль. Пад вечар вецер ацix, а мора расхвалявалася. Сонца сплывала ў асмужаны далягляд. Апускалася яно хутка ды адначасова набракала чырванню i цемраю. З бамбукавых зарасцяў мне насустрач выбеглi чатыры сабакi. Адзiн з ix, большы, нагадваў гiену. Поўсць чорная ў рудых падпалiнах i сiвых пiсягах. З-за такой поўсцi нават даўгаваты сабачы нос выглядаў карацейшым, рыхтык гiена. Сабакi падбеглi i заматлялi хвастамi. У мяне было яйка, што засталося ад вячэры. Я раскрышыў яго, нават не абабраўшы. Сабака, падобны да гiены, з’еў толькi жаўток. Давялося абiраць, каб i бялок з’еў. За такi пачастунак сабакi беглi за мной уздоўж мора кiламетры з два. (Сабакі)