Літаратура Беларусі канца XVIII-XIX стагоддзя,

Мы не можам пагадзіцца (асабліва з першаю часткаю выказвання) з тым, што нядаўна напісаў адзін з модных сённяшніх літаратараў: “Бела-рускія гістарычныя міты даўно ўжо створаныя, ідзе працэс іх рэвізіі, героі праслаўленыя і названыя, гістарычная літаратура напісаная. Цяпер насьпеў час гаварыць пра тых, хто быў выкрасьлены і забыты ў гарачцы нацыя-нальнага будаўніцтва. Пра габрэйскую спадчыну Беларусі, напрыклад. Пра ўсіх тых, хто павязаны з гэтай зямлёй, але чамусьці быў залічаны да лішніх, не патрэбных, тых, хто ня ўпісваецца ў прымітыўную схему «адна краіна-адзін народ-адна ідэнтычнасьць»”. Як далёка не ўсё яшчэ вывучана з шматпакутнае беларускае мінуў-шчыны; як шмат чаго было выкраслена (менавіта з яе!), але не “ў гарачцы нацыянальнага будаўніцтва” (выбачайце, а калі гэта была - тая “гарачка”?), а ў сталым ходзе будаўніцтва нацыянальнага бяспамяцтва. Таго будаўніц-тва, якім кіравалі пераважна прадстаўнікі братняга суседняга народа, а так-сама тыя, чыю спадчыну нас заклікае аднаўляць знаны літаратар. (Замест прадмовы, фрагмент)