Проста ўспомніў я цябе

Дзіва дзіўнае: трэба вось апынуцца ў Парыжы, пасяліцца на бульвары Гарыбальдзі ў атэлі «Сегюр» у маленькім утульным пакойчыку на мансардзе з акенцам у чысты ружовы дварок, дачакацца свайго ці не шаснаццатага ўжо парыжскага дня, за схілам дня — вечара, за вечарам — ночы, адчыніць акно ў цёплую, хоць ужо амаль палова лістапада, ноч, пагасіць святло — белы поліэтыленавы абажур на высокай, як з-пад снарада, гільзе, — на нейкі час вачыма прыкіпець да нізкіх чарапічных дахаў старога Парыжа, падсвечаных вулічнымі ліхтарамі і блізкімі вокнамі, адчуць, як пачынае садніць сэрца па Сярожу, маім любым хлопчыку, які цяпер, якраз гэтымі днямі, пачынае сваё працоўнае жыццё на далёкім і ад Мінска, і ад Парыжа беразе Ішыма, пагнаны ў той стэп зусім яшчэ маладымі, прагнымі крыламі, а потым апусціцца ў старамоднае, мо часоў якога-небудзь Людовіка, крэсла, запаліць на стале высокую, на высокай ножцы падсвечніка, свечку і толькі тады… паплысці. (фрагмент)