Хрышчэнне

Учора днём возера здавалася зусім побач. З бабулінага агарода было відаць прыбярэжнае кустоўе. А цяпер нізкі кудлаты туман заслаў луг, і росная сцяжынка, што студзіць ногі, казыча мяцёлкамі цімафееўкі, здаецца бясконца доўгай — не відаць канца — а ракітнік на беразе возера хаваецца недзе далёка ў тумане. Яшчэ не вельмі зыркім чырвоным кругам сонца толькі прыўзнялося над жытам і павольна набаўляе свой бляск, меншае ў памерах, увачавідкі падымаецца вышэй. Возера... Ціха-ціха, ні камар не пісне, ні хвалька не плёсне. Ад вады ідзе пара. Недзе на паўметра ўзнімаецца яна ўверх і завісае над люстраной паверхняй шчыльным пляскатым воблакам. Ні душы вакол. Усё нібыта на застылым малюнку, і толькі варушыцца жывая коўдра туману над вадой. Возера падобна на купель. Нібыта нехта там, унізе, падаграе ваду, рыхтуецца да святога дзейства. Для гэтага ён прыхаваў возера ад чужых вачэй густой сцяной туману, забараніў шапацець лісцю, цвіркаць птушкам, гуляць рыбінай малечы. (фрагмент)