Мяне вучыў ангельскай Лі Харві Освальд

У пачатку васьмідзясятых, за Андропавым, сталі ладзіць аблавы на дармаедаў у месцах культурнага адпачынку. На дзённыя прадстаўленні ў цырк пачалі прыходзіць міліцыянты ды іх памочнікі. Дружыннікі, людзі з чырвонымі павязкамі на рукавах, якія патрабавалі дакументы і запісвалі ўсіх прагульшчыкаў у непрыемныя спісы. У антракце прадстаўлення мой дзед, Імануіл Велікоўскі, згледзеўшы дружыннікаў, перапалохаўся. Перапалохаўся, ясная рэч, не за сябе, бо ён быў юрысконсультам на прадпрыемстве, а ў іх ненармаваны графік і ніхто яму нічога не зробіць, а за палюбоўніцу, якая працавала ў нейкім картаграфічным інстытуце і якую праз гэтае няўрочнае сутыкненне з дружыннікамі чакалі ўсякія прыкрасці і можа нават казённы дом і крыжовая дарога. (фрагмент)