Мой дзед вадзіў палюбоўніц у цырк

Мой дзед, Імануіл Велікоўскі, вадзіў палюбоўніц у цырк. Перад спатканнем ён загадзя купляў два квіткі. Прагуляўшыся па набярэжнай Свіслачы і расказаўшы фрашкі з багатай адвакацкай практыкі, дзед паціху накіроўваў шпацыр у бок парка культуры і адпачынку. Калі яны з палюбоўніцай праходзілі ў тунэлі пад мостам, што пад праспектам, або ля пернікавага дамка першага з’езда РСДРП, або поруч з помнікам Максіму Горкаму, які, седзячы на чыгуннай лаўцы, па-мужыцку закінуў нага за нагу, дзед казаў сваю прапанову – наведаць цырк. Палюбоўніца хіхікала, даставала памаду з торбачкі, мазала і так пунсовыя вусны, і пытала, чаму менавіта туды, а не, скажам, у рэстаран? (фрагмент)