Здарылася быць

Цяпер ён ляжаў перада мною нерухома і ляжаў так, здавалася, здаўна. Ляжаў нехта, каму мільёны або мільярды гадоў – лабасты, рэдкай афарбоўкі, вафельна-тартовы аметыст, з нейкаю як бы даўняйпрадаўняй картаю крэпасці на высакагор’і. Спачатку яго звочылі, гаварылі адны, ля вадапада Вікторыі, а іншыя – у рацэ Замбэзі ў далёкай Афрыцы. Потым ён ішоў нейкім цьмяным шляхам па Сібіры, каб спачыць у Багдадскім археалагічным музеі. Аднак той музей разграбілі амерыканцы. Крыху пазней ён з’явіўся на блашыным рынку чорнага квартала Нью Ёрка, Гарлеме. Там за пару долараў аметыст трапіў у рукі паляка. Ён прывёз яго ў Гданьск, дамоў, як амулет. Але ўжо праз месяц мусіў прадаць перакупшчыку, бо не меў за што купіць білет у заапарк для сваёй трохгадовай дачушкі, якая нарадзілася, калі яе бацька зарабляў за акіянам на прыгожае, як яму марылася, жыццё на радзіме. (Камень, фрагмент)