Грак і Гражына

– Грачык, ці помніш, адкуль ты ў мяне ўзяўся? – запыталася Гражынка ў чорнага птаха, які сядзеў на стаячым люстэрку. Грак паправіў пёры на грудзях, паківаў галавой, маўляў, не твая ў мяне памяць, чаго ж пытаешся, дзеўбануў сябе між пальцаў лапкі і выгукнуў: – Гр-р-ражынка, памятаю ж! – бо Грачык умеў гаварыць, да таго ж з толкам, не паўтараючы пачутае, бы той папугай, слова ў слова. Аб гэтым ведала пакуль толькі Гражынка, ягоная гаспадынька, а мама з татам ды бабуля меркавалі, што грак вельмі разумны, хоць, па праўдзе, умее прахрыпець пару слоў, і добра. Гражынцы, у якой сяброў было няшмат, гэтая птушка далася як бы на пацеху. (Чорны чарадзей, фрагмент)