Іду па слядах

Чалавецтва не можа жыць без ідэалу, не таму што яму даспадобы ідалапаклонства, а мабыць па іншых прычынах, калі пошукі абсалютнага ва ўсіх сферах нашага жыцця ёсць праява найвышэйшага стану духу, калі хочаце, яго геніяльнасці. Розныя формы гэтага працэсу, калі сцвярджаюцца ідэальныя узоры для пераймання, вечна рухомыя "догмы", сярод якіх маюцца дзве непадзельныя i раўназначныя, як іпастасі Святой Троіцы. Гэта геній жанчыны i ідэал кахання. У нашай класічнай літаратуры ёсць цудоўны твор - аповесць пра каханне, дзе, здаецца нам, той ідэал створаны. Гэту аповесць можна чытаць i перачытваць бясконца. I не толькі ў пару вясны нашай. Бо гучыць яна сапраўднай паэзіяй, музыкай: "Ці ж гэта не была б праўда, каб ён прыйшоў i сказаў да яе: "Я прыйшоў да цябе, бо хачу бачыць цябе, хачу чуць твой голас: ён гучыць для мяне, як вясна; хачу пачуць твой смех, бо ён, як прамень сонца, асвятляе мне душу. Я прыйшоў да цябе, бо прывяло мяне сэрца". Якуб Колас "У палескай глушы".