Пакуль ляціць страла

Пра мужа мне раскажы, Муза, які жыве ў дарозе Ад часу, калі сьцяг яго любы чырвоны на белым Барбар на стужкі ірваў і сьмяяўся, і паэт у гісторыку Даў клятву: ніколі не адмовіць нікому, хто кліча і хоча Пачуць зь першых вуснаў праўду пра ўсё, што было На зямлі гэтай, пра герояў і юдаў яе, пра нядолю і славу, Пра каханьне і здраду, балі і бітвы, перамогі і страты, Якія ня страчаны конча, а ёсьць вечным скарбам, Нашай казной невычэрпнай, пакуль мы шануем і помнім, І келіх, і меч і пяро ўздымаем, бо ўсё гэта ёсьць, Бо было, а, значыць, і будзе, і мова, і сьцяг, і пасад Між народаў, і тое вясельле апошняе, калі Радзіма, Як Пэнэлёпа, дасьць лук жаніхам і той, хто нацягне Цяціву, мусіць пацэліць стралой праз тузін калец, І першае зь іх — гэта гонар, другое — адвага, Трэцяе — мужнасьць, чацьвертае — годнасьць, Пятае — цьвёрдасьць, а шостае — мудрасьць, Сёмае — гэта цярплівасьць, а восьмае — хітрасьць, Дзявятае — шчырасьць, дзясятае ёсьць справядлівасьць, І адзінаццатае — вернасьць сабе, й таямнічае самае Дванаццатае — любоў узаемная, якая была, ёсьць і будзе На берагах Дзьвіны, пад званамі Сафіі, у кельлі Еўфрасіньні За часам чумы і ў снах імпэратара, на дзікіх палях І паромах Ля-Маншу, у кавярнях Вільні і гасподах Прагі, На хвалях свабоды, у ложках каханак і нетрах радаводу Імёнаў, якія зьмяніліся і якія ніколі ня зьменяцца, Пакуль ляціць страла кучаравага полацкага Адысэя (Аляксандар Лукашук, Радыё Свабода)