Паміж усмешкай і слязой

Усё жыццё Ніны Мацяш праходзіла менавіта паміж усмешкай і слязой. З юнацкіх гадоў прыкаваная да інвалідзскага вазка, змагалася з хваробаю, не паддаючыся псіхічна, бо фізычна магла толькі адацца на ласку лёсу. Жыццялюбівая і жыццярадасная была апірышчам для усіх, хто быў вакол яе. Рэдка здаралася бачыць сум у яе вачах, і ніколі не было чуваць нараканняў на жыццё, на лёс, на быт. Але гэта зусім не азначае, што не было хвілін адчаю, што не было сумніваў, што не было момантаў, калі апускаліся рукі і здавалася, што жыццё не мае сэнсу. Было ўсё. Гэтыя пачуцці, перажыванні, спробы зазірнуць у самую глыбокую глыбіню самое сябе, спробы зразумець сябе і іншых і ахвота рацыянальна патлумачыць зусім нерацыянальныя часам захоўванні – усё гэта вылівалася ў радкі, радкі складаліся ў вершы і у іх пералівалася душа паэткі, душа чалавека, душа жанчыны. (Н.Г.)