Bractwo objawienia Pańskiego w Bielsku Podlaskim

Bielsk, położony nad rzeką Białą, należał do głównych ośrodków prawosławnych na Podlasiu. Według latopisów ruskich gród bielski został założony w 1038 roku przez księcia kijowskiego Jarosława Mądrego. Bielsk należy więc obok Drohiczyna, Mielnika, Grodna i Brześcia, do najstarszych miejscowości w tym regionie. Pierwsza pisana wzmianka o grodzie z 1253 roku pochodzi z latopisu wołyńskiego. Wówczas to przebywający w Bielsku Daniel Romanowicz, książę halicko-wołyński, wysłał na podbój swego brata Wasilka Romanowicza, księcia włodzimierskiego. Zapewne wówczas obok grodu powstaje cerkiew Bogurodzicy. Bielsk, w planach książąt ruskich, miał zabezpieczać północno-zachodnie granice ich państw. Po wejściu Bielska w 1320 roku w granice Wielkiego Księstwa Litewskiego książęta Giedymin i Kiejstut budują zamek, obok osiedla się ludność ruska, litewska i mazowiecka, dając początek przyszłemu miastu. Prawa miejskie Bielsk otrzymał od wielkiego księcia Witolda 9 stycznia 1430 roku. Przywilej na prawa magdeburskie nadał miastu w 1495 roku Aleksander Jagiellończyk. Był on wielokrotnie potwierdzany przez królów polskich i wielkich książąt litewskich. Od połowy XV wieku Bielsk stał się głównym ośrodkiem życia politycznego i gospodarczego zachodnich obszarów ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego. Po utworzeniu w 1520 roku województwa podlaskiego (włączonego w 1569 roku do Korony) znaczenie miasta nad Białą i Łubką dodatkowo wzrosło.