Mielnik

Podlasie to jeden z ciekawszych regionów Kraju. W ciągu stuleci ścierały się tutaj, silnie na siebie oddziaływując, różne kierunki osadnictwa, kultury i tendencje rozwojowe. Ziemie nadbużańskie były terenem rywalizacji pomiędzy książętami ruskimi, litewskimi i mazowieckimi. W XVI-XVIII wieku tędy przebiegała granica między Litwą i Koroną, która ostatecznie podzieliła pierwotne terytorium ziem podlaskich na dwie części. Mielnik, to niewielka dziś miejscowość w województwie białostockim malowniczo położona na prawym wysokim brzegu Bugu na krawędzi Wysoczyzny Drohickiej. Głęboko w przeszłość sięgają ślady pobytu człowieka, a dolina Bugu jest nieustannie penetrowana przez archeologów z różnych ośrodków. Pierwsza kronikarska wzmianka o miejscowości pochodzi z 1260 r. Jednak gród, założony najprawdopodobniej przez książąt ruskich, istniał już w XI wieku. W początkach XIV w. w tym miejscu zbudowano zamek, który pozostawał w systemie obronnym strzegącym zachodniej granicy rozległego państwa litewskiego. Na zamku stawał Kazimierz Jagiellończyk, w 1501 r. na polską koronę oczekiwał książę Aleksander, tu podpisany został akt unii mielnickiej, ostatecznie nie wcielonej w życie. Pięć lat później, w 1506 r. znowu na koronę czekał Zygmunt zwany później Starym. W tym czasie Mielnik był już miastem. Pierwszej lokacji na prawie chełmińskim w 1440 r. dokonał książę mazowiecki Bolesław IV. W 1501 r. z rąk króla Aleksandra Mielnik jako jeden z pierwszych ośrodków na Podlasiu otrzymał prawo magdeburskie. Akt ten stał się podstawą