Літаратурная Беларусь

Свя́ты заўсёды пакідаюць у нашым жыцці выразны след — след сапраўднай Радасці, дзеля якой, магчыма, мы і з’яўляемся на гэты Божы свет. З найлепшых успамінаў майго дзяцінства ў мяне засталіся згадкі пра святы. Тыя прыгожыя вясковыя святы, якія яшчэ жылі ў нашых вёсках і вёсачках сваім паўнавартасным жыццём. Прычым не толькі галоўныя рэлігійныя: Каляды ці Вялікдзень. Святы і стваралі згаданую Радасць жыцця… Потым яна, гэтая Радасць, неяк адразу знікла... Як мне здаецца, менавіта маё пакаленне, дзяцінства і юнацтва якога прыпадала на канец 50-х—60-я гады мінулага стагоддзя, было апошнім, якое яшчэ заспела тую нязмушаную прыродную Радасць жыцця, што як эстафету стагоддзямі прымалі мы ад сваіх продкаў. Потым, калі лёс закінуў мяне, 15-гадовага хлапца, у вялікі гармідар сталіцы, я больш ніколі такога цудоўнага непаўторнага стану не адчуваў. (Алесь Гібок-Гібкоўскі, У пошуках радасці, або ці патрэбна вера беларусам? фрагмент)