Паласа дажджу

Мінаў першы тыдзень шчасця. Ён праляцеў, як адзін дзень, а можа, як адна гадзіна, як адзін гарачы міг. Канечне, шчасцем было і тое, ранейшае, калі вочы ў вочы, рукі ў рукі заставаліся яны толькі ўдваіх у вялікім, бязмежным свеце, калі больш нікога і нідзе не існавала, калі толькі яны ды пошум ветру ў белай бярозе, ціхі звон у паднябессі ды моцнае, як гром, тахканне сэрца. Але цяпер яна жонка Валодзі, хутка тыдзень, як яна жонка, і шчасце не месціцца ў берагі, бурліць, не ведае, куды лінуцца. Хаця — чаму не ведае? Перш за ўсё яно ліецца на таго, хто прычына гэтай шырокай, як свет, радасці, — на самага прыгожага, на самага разумнага, на самага харошага — Валодзю. (фрагмент)