На другой зіме вайны

Горад канчаўся нізкімі драўлянымі дамамі, адгароджанымі ад вуліцы доўгім дашчаным плотам. У адным двары вісела бялізна — зледзянелыя на марозе прасцірадлы, наўлечкі, сіняя мужчынская сарочка. Ля самай апошняй хаты, пад плотам, сядзеў кудлаты чорны сабака, ён, здаецца, не зважаў ні на што і ні на кога, але Ніна, праходзячы каля яго, усё ж насцярожылася. Яна баялася сабак. Часам каторы з іх выглядае і зусім рахманым, ды раптам як сарвецца, як пачне брахаць, пад ногі кідацца — страх. Але чорны кудлаты сабака не крануў Ніны, і яна пайшла далей, ужо не вуліцаю, а сцежкаю, што была пратаптана з самага краю шашы. (фрагмент)