У трох соснах

Абеліскі, нібыта салдаты навабранцы ў страі, перакуленыя кулямі нямыя клічнікі. Раней Міхаіл Андрэевіч мінаў іх безуважна. Ды раней іх на яго дарозе і не было. Раней тут былі гарадскія цывільныя могілкі. Крыжы, крыжы, і зрэдку варона на адным з іх, як з таго свету выкапалася. Зверху ж, з неба і ад каплічкі, чорны грай гругання, падобны адпяванню. А тыя, хто цяпер пад новенькімі, што з канвеера, колкім выклікам сусвету ў чырвона-крывавай жалобе зоркамі з прыпынкавай кропкай унізе, зусім нядаўна спачывалі ў гарадскім парку Але калі горад пачаў рыхтавацца да гадавіны вялікай Перамогі, іх перасялілі сюды. Пэўна, некаму з разумнікаў засцілі вочы: парк – жывым, мёртвым – могілкі. І неяк пасля першай вясновай навальніцы на голыя дрэвы – благая прыкмета – што зробіш: адзін мяркуе, дзесяць ужо маракуюць, глыбока апаўночы, калі закончыліся танцы і міліцыя выдаліла з парку апошніх каханак і каханкаў, на алеях патушылі ліхтары, пад хваравіта жоўкла-запаленым вокам месяца каля маўкліва прыснулых бяроз і ліп зарыпелі колы падвод гарадскіх залатароў. Пахмурныя і негаваркія дзядзькі каўтнулі яшчэ з ваеннага часу алюмініевых біклажак, хапатліва заелі салам ці каўбасой з цыбуляй, звыкла ўзяліся за рыдлёўкі і чарпакі. (фрагмент)