Не ежа таленту, а наедак

Ужо і не помню, ці то недзе чытаў, ці нехта расказаў. Хутчэй за ўсё і тое, і другое. Чытаў і чуў ад прыкметлівага, чулага да свету і з незамыленым вокам чалавека. Чыстае і неўдаванае амаль заўсёды ўваходзіць у нашую памяць, як Божы дар, якім усё жывое асвячона, кожнаму асабіста ніспасланы хаця б дзеля таго, каб ты мог перадаць сваім дзецям, унукам: ёсць, ёсць на свеце цуды і дзівосы, падгледжаныя, бачаныя ці не трэцім нашым вокам – вось і са мной, клянуся, так было... І гэта “так было” пераўтвараецца ўжо ў неаспрэчную жыццёвую праўду, створаную з дзіва і здзіўлення – адзінае, што мае сэнс у бяссэнсавасці нашага існавання – праўда немагчымая, уяўная – творчая і творцы, маны і ашуканства. Так і ў мяне: сумнеўна, але ведаю, ведаю, веру – хай і не было, прымроілася, але магло ж і быць. Урэзалася, назаўжды адбілася ў памяці, як мядзведзь пасля вясновай майскай навальніцы ў сасновым бары іграў сам для сябе. Іграў, нібыта на скрыпцы, на адной адзінай струне, дранцы – расшчэпленай маланкай, зламанай хвоі. (фрагмент)