Канец свету

Саракагадовы Вася Кныш ішоў па галоўнай вуліцы пасёлка, з задавальненнем грукаючы па тонкім лядку разбітымі кірзачамі. Учора пад нагамі чвякала брудная слата, а мінулай ночы падмарозіла, выпаў завірушлівы снег, які намёў апраметнай чысціні гурбы. Але не толькі снег лагодзіў Васьчыну душу. Лагодзіла душу і тое, што заўтра Каляды, вольны ад працы дзень, і тое, што за пазухай мерна булькала гарэлка — па дарозе дахаты зайшоў у краму і прыхапіў пляшку. Увечары ён сядзе за стол разам з жонкай Валянцінай і цешчай, кульне чарку, а потым выспіцца да схочу, накрыўшыся сваім улюбёным, дзедавым яшчэ, кажухом. (фрагмент)