Іх першых вітае сонца

Пакуль начальнік аддзела кадраў гартаў асабістую справу лейтэнанта Кучынскага, той паспеў агледзець кбінет і, узлёгшы локцям на гладкі пафарбаваны бар’ер, паправіў шапку. «I куды ён мяне накіруе?» — падумаў Кучынскі, бо ўжо ведаў, што адзін полк злучэння стаіць у сямідзесяці кілометрах адсюль. Кучынскаму не хацелася туды ехаць. «Лепш-бы застацца тут, у горадзе», — не пакідала яго думка. (фрагмент)