Тунэль чалавечага жыцця

Насценны гадзіннік у шыкоўна абстаўленай гарадской аднапакаёўцы ахрыплым ад стараннасці ці мо ад наліплага пылу – хоць, здавалася, адкуль бярэцца пыл на вышыні васямнаццатага паверха – пракукаваў дванаццаць вечаровых разоў і сцішыўся да наступнага кукавання. Антон уздрыгнуў і механічна зірнуў у ніжні правы куток манітора. Ён ніколі не мог спакойна пазіраць на электронны цыферблат кампутара, калі на ім ядавіта зялёным колерам высвечваліся ажно чатыры нулі. Яны, як чатыры колы брычкі, якая з далёкай невядомасці нясецца бог ведае куды, выкочваліся заўсёды нечакана і ўзнікалі перад вачыма як покліч, як папярэджанне, ці мо як неразгаданы пароль неспазнанай невядомасці. (фрагмент)