Хлюст наезны

Навукова-даследчыцкі інстытут, у якім працаваў Мікола Крываловіч, месціўся непадалёк ад яго дома. Так што на працу ездзіць не трэба было: прайшоў метраў чатырыста напрасткі – абсаджанымі клёнамі ды ліпамі дварамі – і вось ён, пяціпавярховы гмах са шкляным, як акварыум, калідорчыкам, які на фасадзе трохі вытыркаецца вонкі. І наогул усё было блізка ад жытла Міколы – шэраг крамаў, харчовы рынак, парк для вечаровага шпацыру, басейн з саўнай і шмат чаго яшчэ неабходнага для зручнага побыту. Мікола не мог нарадавацца, калі засяліўся ў цагляны, з прасторнымі балконамі дом у ціхім завулку. Радасць зразумелая, асабліва калі ўлічыць змалку ўкаранёную вясковую звычку Міколы і ў горадзе даставацца да патрэбнага месца пешкі. Дык лацвей, калі ўсё блізенька! (фрагмент)