Незваротнае

Я па-зладзейску доўга і пакутліва падкрадваўся да гэтага белага ліста паперы. Стрымлівала і не пускала боязь абкрасці самога сябе – памяць. Ужо мінуў амаль год, як я атрымаў кніжку «Вільча, Случ, Радзіма» Сяргея Кулакевіча, журналіста жыткавіцкай раённай газеты «Новае Палессе», былога жыхара вёскі Вільча. Неяк улетку ён абазваўся сам, пазваніў мне. А сёння, напрыканцы восені, а я ўсё марнуюся і заціскаюся на водгук. Маўклівасць – прыкмета колішняга і сапраўднага. Слова і голас у наш час страцілі сэнс, бо надта ж багата развялося навокал гаваркіх, што абгарадзіліся языком, што непраходным лесам, з-за якога дрэў не відно. (фрагмент)