Разынкавая муроўка

Мне невядомае ягонае імя. Яму нязнанае маё. Я ведаю: ён Беларус. Ён ведае: я Беларуска. Мы сустрэліся тады, калі зазвычай і сустракаюцца беларусы. Сустракаюцца, бо вандруюць. Я вандравала з сям’ёю, а Беларус быў з сям’ёю дома. Спыніліся зірнуць на каня. “А скуль?” “З …” “Яблыкаў ураджай, вазьмеце”. Бярэм. “Во яйка, толькі з-пад куркі”. “Дзякуй, вандруем”. Пакет прысмакаў дачцэ, няможна адмовіцца. Пакуль жонка іх збірае, гаспадар сядае і гладзіць ката, на пяшчоту бягуць дзве коткі. Мы не запытваемся пра імёны. І таму не кажу дачцэ: “Бачыш, які добры дзядзька Янка ці дзядзька Якуб!” Затое зноўку маю гонар паўтарыць: “Бачыш, якія добрыя беларусы!”. (фрагмент)