Як я вучыўся катацца на веласіпедзе

Быў суботні верасьнёўскі вечар. Мы з жонкай, па ўжо даўняй завядзёнцы, корпаліся на лецішчы. Як зазвычай, удваёх, без дзяцей. Не ірвуцца туды сыны — ні старэйшы, ні тым больш малодшы. Старэйшы, каб ня крыўдзіць бацьку з маткай, яшчэ сяды-тады рабіў ласку—прыязджаў, пакуль быў на хаду ягоны стары, дашчэнту дабіты “опель-кадэт”. А малодшы амаль адкрыта ігнаруе: вы сабе едзьце, хоць на выхадныя, хоць на ўсё лета, а я ў адкаце, мне ў вашай Слабадзе рабіць няма чаго! Няхай гэтак і ня кажа, але ж пэўна — думае, заўсёды рады, калі мы выбіраемся ў пятніцу надвячоркам ці ў суботу раніцай на лецішча: яму тады тут, у Менску, бяз нас, ці бачыце,— воля! Ды, зрэшты, пра гэта — асобная гаворка. Тым больш, ведаю, не адны нашыя дзеці такія: многія знаёмыя скардзяцца, што ні сына з нявесткаю, ні дачку з зяцем на дачу не загнаць… (фрагмент)