Ёзаф Ратцынгер

«Бам-бом, бам-бом, бам-бом!» — гулі званы над брукам і дахамі жылых камяніц, палацаў, храмаў і турэмнымі будынкамі. Гук ляцеў скрозь вуліцы, як у лабірынтах. Рэха адбівалася ад сцен, вокнаў, аканіц, мансардаў, дахаў і комінаў ды скакала, як мячык, сярод камяніц, рухаючыся ўлукаткі, самымі нечаканымі траекторыямі, рыкашэтам. Імя новага Папы я пачуў па польскай радыёстанцыі і пабег у касцёл. Горад апусцеў. У каменных будынках побач з касцёлам забрахалі сабакі, гуртом абазваўшыся на званы. У былым кляштары, цяпер за высозным мурам, турма строгага рэжыму. Апошняя вечаровая імша звычайна скарочана, хто быў, хуценька разышліся па дамах, і толькі тады на ўвесь свет абвясцілі імя новага Папы. Hamebus Papam! «Папу абралі, Папу абралі!.. — суцэльна, у якойсьці тэнарнай афарбоўцы гучала ў небе бронза. — Новы Папа ёсць ужо! Імя вядома!» Але ўсе заспяшаліся дахаты, не дачакаўшыся. Панцыры парасонаў, настаўленыя каўняры. (фрагмент)