Гутэнберг

Акінчыц чакае Дайну каля шыкоўнага гатэля Gutenberg. За мураваным плотам могілкі. Ці добрае месца для га­тэля? І для сустрэч? Часам рамантычных? Спыняюцца здарожаныя аўтобусы. Іх чакаюць. Нямала тых, хто карыстаецца мовай СССР, які ў труне. Вецер, колкі — ледаваты дождж. Наставіць каўнер, зашпіліць на ўсе гузікі даўгі плашч колеру хакі. Акінчыц падкрэслена чытае мясцовую газету. Ён — не іхні. Ён не прызнаецца. Ніколі не адчуваў сябе іхнім, гідзіўся. Аўтобус спыняецца. Яны цалуюцца з Дайнай. Ён прыгінаецца, каб выцягнуць з нетраў багажні дарожную торбу. Сходзяць у метро, ступаюць на эскалатар, які спускае іх ледзь не перпендыкулярна і вельмі глыбока, нібы ў апраметную. Яны сядаюць у куце й маўчаць, толькі шчасліва пераглядаюцца. (фрагмент)