Przegląd Prawosławny

Narodzenie Chrystusa, które dziś świętujemy z taką lekkością serca, wdzięcznością i radością, zasługuje na uwagę nie tylko nas ludzi, ale i całego stworzenia. To Narodzenie Chrystusa, wcielenie Słowa Bożego, przyniosło nam bowiem niebywałą, niepojętą nową wieść zarówno o Bogu, jak i o człowieku i całym stworzeniu. Bóg, w Chrystusie, objawił się nam w sposób niebywały i niedocieczony. Pogańskie narody mogły sobie wyobrażać Boga wielkiego, Boga niebiańskiego, jakby ucieleśniającego wszystko co wielkie, majestatyczne, cudowne, o czym człowiek na ziemi może tylko marzyć. Ale tylko Bóg mógł odkryć się przed człowiekiem, tak jak odkrył się we wcieleniu Chrystusa: Bóg stał się jednym z nas. Ale nie w chwale, a w słabości – bezbronny i krzywdzony, zraniony i jakby pokonany, wzgardzony przez wszystkich, którzy wierzą tylko w siłę i ziemską wielkość. W tę pierwszą noc, kiedy Bóg stał się człowiekiem, kiedy Żywy Bóg zamieszkał ciałem pośród nas na ziemi, Jego udziałem stała się największa ludzka krzywda. Nikt nie przyjął Jego Matki pod swój dach, wszyscy uznali Go za obcego, wysłali Go w daleką bezkresną drogę, która czeka wędrowców pozbawionych schronienia i życzliwości. I oni poszli – i w tę pierwszą noc Chrystus połączył się ze wszystkimi, którzy całe wieki, całe życie, cieleśnie i duchowo, pozostają wzgardzeni, odrzuceni, wyłączeni poza ludzką społeczność. Takich ludzi w historii człowieczeństwa niezliczenie dużo.